San Gil kent een bijzondere lekkernij; de geroosterde mier. Een traditie die waarschijnlijk al stamt uit de tijd van de Guane indianen, en werd overgenomen  door de Spanjaarden.

De mier in kwestie is de hormiga culona (Atta laevigata), vrij vertaald als de mier met dikke billen. Slechts eenmaal per jaar zijn deze mieren te vangen, als ze na een flinke regenbui op bruidsvlucht gaan. Duizenden mieren komen hun nest uit op zoek naar een nieuw onderkomen. De vleugels van de mieren hebben tijd nodig om te drogen en dit is de tijd om de koninginnen te verzamelen. Voorzichtig, want ze bijten flink.  De vleugels worden verwijderd, evenals de kop en de pootjes (als het goed is, de mieren op de foto’s hebben hun pootjes nog, en sommige zelfs hun kop). Vervolgens worden ze, nog altijd levend, even geweekt in zout water en geroosterd. Totdat ze goed knapperig zijn.

Een zakje met tien mieren kost 2000 pesos, zo’n 85 eurocent. Hoewel het me vast en zeker karmapunten heeft gekost vond ik dat ik er één moest proberen. Het kostte me bijzonder veel moeite. De smaak is me amper bijgebleven, een beetje muf, de weeïge geur stootte me al enorm af. Pas achteraf hoorde ik dat de kop en pootjes er niet meer aan behoorden te zitten, dat de kont alleen eigenlijk het beste is, en dat er nog wat zout op gestrooid moet worden voor het beste effect. Toch hou ik het maar bij één, maar mocht iemand interesse hebben, hun bruidsvlucht — al heeft het dus niet zo ver mogen komen — was kort geleden en er zijn dus nog kilo’s vers geroosterde mieren te verkrijgen in San Gil. Wel even zelf op komen halen, ik ben inmiddels verhuisd naar Caribisch Santa Marta, vanuit waar de bus naar Maracaibo (Venezuela) vertrekt.