Eindelijk is het mysterie opgelost. Het mysterie van de man en zijn vogeltje.

In Trinidad en Tobago, Guyana en Suriname zie je het overal; de man die zijn vogeltje uitlaat. Hij wandelt ermee over straat, of hangt ‘em  aan z’n fiets. Een klein zangvogeltje, in een evenzo klein kooitje.

Al geruime tijd verbaas ik me over deze vreemde hobby. In Paramaribo heb ik eindelijk kunnen zien waartoe dit fenomeen dient.

Deze mannen willen dat hun vogeltje zingt. Het hoogste lied. Het vogeltje moet  uitgelaten worden om te zorgen dat het niet schuw is, en ook zingt in bijzijn van mensen of rumoerig stadsverkeer. Bovendien kan het vogeltje leren van andere vogeltjes.

Op zondagochtend zeven uur is het dan zo ver. Het uur van de waarheid. Het vogeltje gaat de strijd aan met een ander vogeltje. Op het Onafhankelijkheidsplein is het een getjilp van jewelste. Overal hangen vogeltjes. En mannen. Sommige vogeltjes zijn klaar voor de strijd. Maar het merendeel is zangvogel-in-opleiding en slechts aanwezig als toeschouwer.

Twee vogeltjes worden naast elkaar gehangen en exact vijftien minuten wordt bijgehouden wie er het meest fluit. Officieel wordt er niks gewonnen dan de eer. Officieus schijnt er toch wel gewed te worden. Bovendien is de beste fluiter veel geld waard, soms duizenden euro’s. Het is een heuse sport. Een mannensport.

Dat  is mij nog niet helemaal duidelijk, wat is het met mannen en vogeltjes?

Wil je horen hoe het nou klinkt, zo’n vogeltje? Kijk dan naar deze korte reportage: