Langzaam begin ik een beetje de weg te kennen in mijn nieuwe woonplaats. Het is hier met een gemiddelde temperatuur van 26,2 graden (dag én nacht) en 86% luchtvochtigheid eeuwig warm en broeierig dus sightseeing gebeurt met mate.

Leticia ooit

Leticia begon in 1867 als San Antonio, een Peruaanse haven aan de Amazonerivier maar kreeg al snel de naam Leticia. In 1922, toen met het Salomón-Lozano verdrag de politieke grenzen tussen Colombia en Peru werden vastgesteld, werd Leticia, en 117 kilometer van de Amazonerivier, deel van Colombia. In 1932 probeerde een aantal Peruanen het dorp in te nemen, wat leidde tot een korte oorlog tussen Peru en Colombia over het Amazonegebied. Uiteindelijk werd het verdrag opnieuw bekrachtigd.

In de jaren zestig begon de Colombiaanse overheid het wonen in het Amazonegebied, en bedrijven van landbouw en veeteelt, te stimuleren. Tegelijkertijd begon grootschalige handel in producten zoals huiden, hout en exotische bladeren. De enorme groei van de drugshandel heeft geleid tot een uitbreiding van één bepaald gewas; de coca plant. Dit leidde tot veel schade aan het ecosysteem, en heeft de levens van de lokale bewoners flink beïnvloed. In de jaren 70 was Leticia het Wilde Westen van de drugshandel, een compleet regelloze bende en het knooppunt voor de drugshandel in de wijde omgeving, tot het Colombiaanse leger ingreep en de boel flink opruimde. Een grote legerbasis (zo ongeveer tegenover mijn huis) houdt de boel hier sindsdien veilig. Zo veilig dat ik zelfs ’s nachts rustig over straat kan lopen, en das fijn.

 

Leticia nu

Leticia is nu de hoofdstad van Colombia’s Amazoneprovincie, en is met ongeveer 40.000 inwoners de grootste stad in de wijde omtrek. Brazilië ligt op loopafstand, en er is geen grensovergang. Voor Peru moet je de rivier oversteken, ook daar kun je gewoon binnenlopen. Het stadje ligt op meer dan 800 kilometer afstand van de meest nabije Colombiaanse snelweg en is alleen bereikbaar via de rivier en de lucht. In het Amazonegebied wonen vele verschillende inheemse stammen en alleen al in het, kleine, Colombiaanse deel worden 36 inheemse talen gesproken, behorende tot 10 verschillende linguïstische families, plus het Spaans en Portugees, van de vroegere Europese kolonisatoren.

Leticia bestaat uit kapotte wegen, veel motoren, weinig auto’s, een enkele fiets (ik), idioot veel supermarktjes, te veel zwerfafval, en veel honden. Vervoer binnen Leticia is met mototaxi’s (motoren herkenbaar als taxi door de extra helm, die je overigens met je hand op je hoofd moet houden aangezien de riempjes niet werken, heel nuttig) en motocarros (tuktukjes), en mini-busjes voor als je iets verder wil. Ik woon boven het kantoor van Entropika, een paar minuutjes fietsen van het centrum. Het huis deel ik met twee honden, twee katten (allen opgevangen van straat) en één Colombiaanse biologe, die me nu leert hoe ik een tas kan haken van gebruikte plastic tasjes. Op Entropika’s facebookpagina meer over deze workshops met afval.