“Angst is het deurtje naar de vrijheid.” Dat stond in de krant vlak voor ik vertrok in oktober. Ik heb het artikel helaas niet kunnen lezen maar de titel is blijven hangen…Het is de zevende keer dat ik voor een aantal maanden weg ben, maar het weggaan wordt niet makkelijker. Na de periode van enthousiast dromen en plannen volgt zonder uitzondering de paniek. Ik wil niet weg! Weg van mijn fijne en veilige leventje, van het bekende, het comfortabele. Waarom doe ik dit??

Toen ik 2001 voor de eerste keer vertrok, met het Volkswagenbusje Rossinante richting Kathmandu (het plan veranderde uiteindelijk totaal door de aanslag op het WTC) lag ik van tevoren nachten wakker. Ik wil niet weg! Ik wil niet dood! Angstbeelden van het busje op een verlaten weg, gewapende overvallers. Eenmaal weg heb ik er weinig last meer van, dan ben ik benieuwd naar het onbekende. Behalve die ene nacht dan, in een totaal verlaten gebied aan een meertje in Oost-Turkije, toen ik de hele nacht dacht stemmen te horen, van gewapende overvallers uiteraard, en met bonzend hart en een hoofd vol gruwelijke beelden wakker lag. De volgende ochtend bleek het een groep geiten te zijn.

Echt reëel zijn die angsten niet, dat weet ik, ook thuis kunnen me dingen overkomen. In die in totaal twee jaar nu dat ik ‘in den verre’ was, is me nooit iets vreselijks overkomen. Thuis daarentegen, hebben inbrekers ooit met een blok beton de halve tuindeur eruit geslagen. Bovendien ben ik juist gek op het onbekende, ik vind het heerlijk om onderweg te zijn, te ontdekken. De angst is puur en alleen de drempel tussen het veilige bekende en het nieuwe onbekende, de stap uit de comfort zone, het afscheid. Zodra ik er overheen ben, er doorheen ben, is het goed, dan is de angst weg en ligt de wereld voor me open.

Ik weiger dan ook naar haar te luisteren, de angst. Ik ken haar goed, ze is er vaak, en ik voer een eeuwige strijd met haar. Maar ik geloof haar niet, en ze mag geen reden zijn om iets níet te doen wat ik wel zou willen doen. Dat kleine akelige piepende en krakende deurtje…ga er doorheen en je wereld wordt groter, je blik breder, je geest open. Het geeft kracht, want je weet dat je je wel redt, hoe dan ook. Vertrouwen, want je hebt eigenlijk maar zo weinig nodig. Liefde, voor de wereld en zijn bewoners, die eigenlijk overal zo hetzelfde, maar toch een beetje anders zijn. Inzicht, in wat eigenlijk belangrijk voor je is, wat de hoofd- en wat de bijzaken zijn. En dankbaarheid, voor alles wat je hebt en wat helemaal niet zo vanzelfsprekend is als je altijd maar hebt aangenomen…