Weer een weekje weg van de bewoonde wereld naar het wilde wonderland. Ditmaal worden we in stijl voor de ‘deur’ van het kamp afgezet met het bootje, na een lange tocht over eerst de Amazone en daarna de Amacayacu rivier. Vrijdag zullen we op dezelfde plek weer worden opgehaald, adios en succes!

Had ik tijdens de de vorige ‘Back to Basics‘ niet geklaagd over te weinig regen? Ik had natuurlijk beter moeten weten. De geesten van de jungle zijn me gunstig gezind. En geven regen. Bakken vol regen. Twee nachten achter elkaar regent het pijpenstelen, twaalf uur aan een stuk. De rivier stijgt. En stijgt. Moest je op dag één nog een eindje lopen naar het water, op dag drie staat het tot aan het kamp. We zitten nu op een soort eilandje. Ook de paden die we lopen staan grotendeels onder water. Af en toe red je het net met de laarzen, maar vaker lopen ze vol, en soms loop je tot je middel door het water. Op sommige plekken, waar het water nog dieper is, fungeren omgevallen boomstammen als brug. Enkele zijn akelig hoog, akelig lang, en akelig smal. Een dikke vijf maanden geleden vond ik de ‘bruggen’ in het reservaat in de buurt van Leticia al vreselijk indrukwekkend, nu weet ik dat dat kinderspel is ;) Met angst en beven, voetje voor voetje, en hand in hand, schuifel ik er overheen.

 

Ja natuurlijk?

De natuur zou zo goed voor je zijn, ontspannend. Want het is waar we vandaan komen, en ‘eigenlijk’ thuis horen. De stad daarentegen, is slecht en onnatuurlijk. Ik heb daar zo mijn twijfels over, niet alleen omdat ik denk dat het opzoeken van gezelschap, en van bescherming tégen de natuur, heel natuurlijk is, iets wat wij als kwetsbare roze wezentjes altijd hebben gedaan. Maar bovendien vind ik de jungle erg indrukwekkend en bijzonder, maar ontspannen, dat doe ik toch vooral als ik thuis weer onder de douche en in bed kan.

Ik voel me heel wat meer op mijn gemak in een betonnen omgeving, met alle faciliteiten, en omgeven door mensen, dan diep in de jungle, tot mijn middel in het water, omgeven door jaguars en gigantische mieren. Ik lig heel wat liever in een schuimbad, dan dat ik al wegzakkend in de modder, in een wolk van muggen, snel het zweet van me af probeer te spoelen in een bruin riviertje vol onzichtbare ongure schepsels. Ik ben dol op wc’s, en zeker niet vies van een beetje stromend water en elektriciteit.

Maar misschien ben ik gewoon raar, te ver ‘veronnatuurlijkt’, en leef ik in een omgekeerde wereld? Is de stedelijke omgeving voor mij de echte wereld, natuurlijker dan de natuur, en de wildernis een soort attractiepark voor dagtochtjes (of weektochtjes in dit geval). Ik geef toe dat veel natuurlijke dingen me doen denken aan onnatuurlijke, in plaats van andersom. Zo waan ik me vaak in Burgers’ Bush, doen felgekleurde insecten me steeds weer aan Playmobil figuurtjes denken, en heb ik al varend door dichte jungle al zeer regelmatig de groene deuren van Efteling’s Fata Morgana zien openklappen.