Ik ben een gelukszoeker. Ik zoek mijn geluk in Nederland, en ook daarbuiten. Ik maak volop gebruik van mijn bijzondere paspoort, dat ik in de schoot geworpen kreeg toen ik toevallig in dit land van melk en honing geboren werd. Met mijn paspoort ben ik overal welkom. In 2001 zocht ik mijn heil in het Midden-Oosten en kreeg ik een stempel voor het verrassende, kleurrijke, gastvrije Syrië.

Meteen al bij de grens was het een gezellige boel, met al die rondrijdende kermiswagens. Vrachtwagens, maar dan oldtimers en volgehangen met gekleurde lampjes. Vanwege de negatieve berichtgeving zo direct na de aanslag op het WTC was ik nog een beetje huiverig. Maar oh wat bleek dat onterecht. We werden met open armen ontvangen en kregen thee totdat we erbij neervielen. We werden door volslagen vreemden uitgenodigd voor etentjes, feestjes en logeerpartijtjes. En thuisgebracht achterop een brommertje.

In Hama at ik de lekkerste falafel ooit. En ik kan het weten, want ik at twee weken lang elke dag falafel. In Aleppo kochten we de soek leeg. In het kruisvaarderskasteel Krak des Chevaliers speelden we riddertje. En in Palmyra, de Stad van Duizend Zuilen, dwaalden we moederziel alleen rond. Onder de indruk, want zelfs al waren we na twee maanden Turkije een beetje zuilen-moe, deze eeuwenoude plek midden in de woestijn is wel heel erg bijzonder.

Ik denk de afgelopen tijd ontzettend vaak aan Syrië. Die vriendelijke mensen die mij zo gastvrij ontvingen staan nu uitgeput voor het hek van Europa. Als ze al zo ver gekomen zijn. Die verschrikkelijke haat en complete waanzin van de IS. Palmyra ligt in puin, net als Aleppo, net als de moskee van Damascus, net als…ik weet het niet… Wat staat er nog overeind? En bovenal, WIE staat er nog overeind?

En hier, hier maken we ons druk dat er misschien wel een aantal hier naartoe komen. Gelukszoekers zijn het. Profiteurs. En natuurlijk terroristen. Mensen zoals jij en ik, die gewoon hun leven willen leiden? Nee joh ben je gek, heel ander slag volk. Maar wie waren dan toch die mensen die ik tegenkwam? En bovendien, waar moeten we dat van betálen? We hebben het immers al zo moeilijk. Wat nou als medemenselijkheid een ‘aanzuigende werking’ heeft? Keiharde woorden vallen er, alles schijnt geroepen te kunnen en mogen worden, en angst neemt de overhand.

De wereld verandert. En heeft dat altijd gedaan. Niets blijft zoals het is en niets is zoals het was. Deal with it. Dat we onze spullen uit de hele wereld halen is al lang heel gewoon, ons comfortabele wereldje zou finaal instorten als het niet meer het geval zou zijn. Maar mensen, die moeten op ‘hun plek’ blijven, en zich vooral niet in hun hoofd halen dat ze misschien ook wat zouden willen van wat wij allemaal hebben, want dat is van ons.

Ik word er intens verdrietig van. Nee, het is niet alleen Syrië, en bommen en onthoofdingen zie ik ook niet als enige legitieme reden om je geluk elders te zoeken. Leren we niet op de kleuterschool al om te delen? Ik gooi ‘em er nog maar eens in, Ghandi’s “There is enough for everyone’s need, but not for everyone’s greed“. Behalve geld geven* weet ik eerlijk gezegd ook niet wat ik nu kan doen. Ik hoop met heel mijn hart dat angst en haat het niet zullen winnen van liefde en compassie, en dat het geluk gevonden wordt.

Inmiddels ontstaan er overal mooie initiatieven, zoals het ‘gastgezin voor vluchteling’, een grootscheepse oproep van IJslanders om vluchtelingen toe te laten, en, dichter bij huis, een ‘wees welkom’ voor een groep vluchtelingen met verblijfsvergunning in Nijmegen-Noord.

*Er zijn vast meer organisaties die ontzettend goed werk verrichten, maar Stichting Hulpactie Bootvluchtelingen is er in ieder geval één van. Op hun website lees je meer, doneren kan hier.