Na een ferry rit from hell ben ik aangekomen op Providencia. Het waait harder dan normaal, en de zee was zeer onstuimig. Aan de catamaran, waar ik sinds de Galapagos zo’n warme herinneringen aan had, kleeft nu een groot trauma. Ik verheugde me op een gezellig catamaranritje, beetje over zee turen, foto’s maken van verdwijnende en verschijnende eilandjes. Het ging net iets anders. We werden volledig door elkaar geschud, de hoge golven sloegen over ons heen en ondanks de voorzorgsmaatregel ‘niet eten’ was ik binnen de kortste keren kotsmisselijk.  Ongelooflijk hoe vaak je kunt overgeven met een lege maag. Vreselijk. Er kwam geen einde aan die rit. Die gezien de weersomstandigheden natuurlijk ook nog veel langer duurde dan normaal. Een hel van zo’n vier uur. Volgende keer neem ik het vliegtuig.

Om het een beetje goed te maken kreeg ik bij mijn nieuwe familie een kamer met uitzicht op zee. Niet verkeerd toch? Sneeuwt het nog? ;)