Oftewel SOS Tobago. Van deze organisatie maak ik korte tijd deel uit. Een hele kleine organisatie, bestaande uit slechts zes personen, maar groots werk.

Waar ik in Malena (Panama) het eind van het nestseizoen meemaakte, en baby schildpadjes op weg hielp naar zee, sta ik hier aan het begin van het proces, en zie ik vooral de mama’s hun metersdiepe nest graven en volstorten met eieren.

De schildpad die hier het meest komt is de met uitsterven bedreigde lederschildpad. Ook de, eveneens bedreigde, karetschildpad laat geregeld zijn gezicht zien, maar deze komt over het algemeen wat later in het jaar. De lederschildpad is met een gemiddelde schildlengte van ruim 1,5 meter de grootste zeeschildpad ter wereld. Deze gigant weegt zo’n 500 kilo, wat op kan lopen tot wel 900 kilo in de grotere mannetjes.

De enige reden voor een zeeschildpad om aan land te komen is om eieren te leggen. Mannetjes zetten na hun wandeling van ei naar zee dus nooit meer poot op land. Vrouwtjes komen na vijftien tot twintig jaar voor het eerst weer op het strand, meestal het strand waar ze geboren zijn. De lederschildpad legt ongeveer honderd eieren per keer. Dit doet ze een keer of zes, om de tien dagen. Daarna neemt ze één of twee jaar rust. In de tussentijd leggen zowel de mannetjes als de vrouwtjes duizenden kilometers af van hun voortplantingsgebieden in de tropen, tot hun voedselgebieden in de koude wateren van onder andere Canada.

Van alle baby schildpadjes die geboren worden zal maar één procent de volwassenheid halen. Baby schildpadjes zijn een geliefd hapje van vele. Eenmaal volwassen zijn hun vijanden alleen nog haaien, orca’s en uiteraard de mens. De grootste doodsoorzaak voor alle zeeschildpadden is de visserij. Net als onder andere haaien, albatrossen en dolfijnen, raken veel schildpadden verstrikt in de vangstnetten en verdrinken. Deze onbedoelde bijvangst is wereldwijd maar liefst 40% van de totale visvangst (bij garnalenvisserij loopt dit op tot 96%). Omdat het soorten betreft die de betreffende vissersboot niet mag vangen wordt de bijvangst dood of stervend weer overboord gegooid. Lederschildpadden in het bijzonder zijn ook vaak de dupe van vervuiling, aangezien ze plastic aanzien voor hun favoriete voedsel; kwallen.

Het andere grote gevaar voor de zeeschildpad komt van het land. Schildpadden worden al eeuwen door mensen gevangen voor hun vlees en eieren. Zodra ze op het land komen zijn deze logge zware dieren een makkelijke prooi. Maar de bevolking neemt toe, en de populatie schildpadden drastisch af. Dit is waar SOS Tobago al veel werkt heeft verricht. Door de continue aanwezigheid op het strand, en de onvermoeibare pogingen de lokale bevolking en de bezoekende toeristen te informeren over de schildpadden, is het stropen al drastisch verminderd. Helaas kan deze kleine organisatie niet op alle stranden tegelijk zijn en is het erg moeilijk om eeuwenoude tradities te veranderen.

Een nacht in het leven van SOS Tobago

Elke nacht, van acht uur ’s avonds tot vier uur in de ochtend, gaat men op pad. Lange lange strandwandelingen op zoek naar schildpadden of sporen van een nest. Wordt er een schildpad aangetroffen dan wordt deze gemeten, gecontroleerd op tags (metale plaatje met een nummer) en op eventuele verwondingen. Dit gebeurt op het moment dat ze haar eieren legt, ze is dan in een soort van trance en trekt zich niks aan van de aanwezigheid van enkele mensen. Het hele proces van het zoeken naar een geschikte nestplaats, het graven van het nest met de achterpoten, het leggen van de eieren, en het weer camoufleren van het nest duurt ruim anderhalf uur. Vaak zijn er op dit moment ook toeristen aanwezigheid die onder begeleiding van een gids komen ‘turtle watchen’. Ook dit is natuurlijk een manier om de schildpad te beschermen. Turtle watching brengt geld in het laatje, op langere termijn veel meer geld dan het eenmaal verkopen van het vlees en de eieren. Bovendien laat het zien van deze gigantische eeuwenoude wezens niemand onberoerd.

De nestplaats wordt met behulp van GPS genoteerd zodat men zestig dagen later weet waar de baby schildpadjes te verwachten zijn. Komen deze niet bovenkruipen dan wordt gecontroleerd waarom de eieren niet uitgekomen zijn. Elk nest wordt nadat de schildpadjes zijn uitgekomen gecontroleerd om te kijken hoeveel eieren zijn uitgekomen, waarom sommige eieren niet zijn uitgekomen, en om te controleren of er nog levende schildpadjes onder het zand aanwezig zijn. Zo werd er op een keer deze dreumes aangetroffen, die meteen uit het ei verstrikt raakte in een plastic ring.

Adopteer een schildpad!

Ik ben erg onder de indruk van het werk van deze zo goed georganiseerde groep gedreven mensen en sta volledig achter hun werk. Ik heb dan ook besloten om schildpaddenmama te worden en één van deze indrukwekkende wezens te adopteren. Ik hoop snel oma te worden van vele schildpadbabies!

Mocht je op zoek zijn naar een orgineel kado, of zelf altijd al een schildpad willen hebben, hier kun je er voor het luttele bedrag van 20 USD per jaar eentje adopteren. Dit kan uiteraard ook als klas, gezin, groep collega’s etc. Ik kan je verzekeren dat het geld goed terecht komt en volledig gebruikt wordt voor de bescherming van jouw schildpad en al haar familieleden.  Je ontvangt een informatiepakket over je schildpad en wordt op de hoogte gehouden van haar reilen en zeilen. Als je snel bent kan ik nog een mooie mama voor je uitzoeken!

Omdat er ’s nachts geen flits gebruikt mag worden om de schildpadden niet te verstoren heb ik zelf weinig foto’s. Niet getreurd, SOS Tobago beschikt over een eigen facebookpagina met de meest prachtige foto’s. Hiervan heb ik er een aantal gekopieerd naar deze blog. Graag verwijs ik jullie naar hun pagina voor nog veel meer prachtige plaatjes van deze indrukwekkende dieren.

PS. Voor de viseters onder jullie, kijk eens op www.goedevis.nl voor advies over duurzame gevangen vis. Dit vergroot de kans dat mijn geadopteerde schildpad, en haar familieleden, niet terechtkomt in een vissersnet maar over twee jaar weer het strand van Tobago opkruipt!