Het jaar 2020 begon ik met het goede voornemen ‘méér Ooijpolder!’ Dit omdat er langzaam weer een beetje leven terugkwam, maar het ook wel duidelijk was dat dit zó tergend langzaam ging dat grotere plannen het komende jaar nog geen optie waren. Babystapjes dus, klein en in de buurt. Nou heb ik het geluk dat ik in Nijmegen woon, met het prachtige natuurgebied De Gelderse Poort op loopafstand. Ik wist natuurlijk nog niet dat vanaf maart de hele wereld gedwongen werd tot ‘in de buurt’, en dat ‘meer Ooijpolder’ nog zo ontzettend veel meer Ooijpolder dan voorgenomen zou worden.

Ik noem trouwens voor het gemak alles Ooijpolder (of zelfs Ooij), maar eigenlijk loop ik vooral door/om de Stadswaard, Oude Waal, Groenlanden, en Bizonbaai. Meer informatie over het gebied vind je o.a. op de site van Ark (struin ook even door de web(geef)winkel van Ark) en Staatsbosbeheer.

Winter

Eén januari was het in Nijmegen strakblauw en zonnig, dat was in andere delen van het land wel anders die dag, maar hier begon het jaar veelbelovend. Ik was dan ook niet bepaald de enige die een rondje Oude Waal liep die dag.

Ik besloot dit jaar ook weer vogelaar te worden (heb eerdere pogingen ondernomen maar ik vergeet steeds alles weer), en liep vele uren, mét verrekijker, achter professioneel struiner en Ooijbewoner Jacco aan die me geduldig de vele buurtbewoners bleef aanwijzen. Enthousiast begon ik op waarneming.nl alles te noteren; dodaars, smient, kuifeend, krakeend, wintertaling, bergeend, slobeend, nonnetje, fuut en de vele ganzen.

Het water steeg enorm deze winter, en in februari en maart stond een groot deel van de uiterwaarden onder water. Om het rondje Oude Waal rond te maken moest ik op blote pootjes door het steenkoude water.

Lente

In maart ging de wereld op slot. De lockdown kwam als geroepen, voor mij. De rek was er echt helemaal uit, na meer dan drie jaar geduld opbrengen. En opeens deed de hele wereld mee. Niks afzeggen, niks mislopen, niks uitleggen, en bergen aandacht voor ‘sociale isolatie’.

Wat hadden we geluk met het weer. Zo veel strakblauwe luchten heb ik volgens mij nog nooit gezien in Nederland. En het werd me toch een partij druk met lockdownwandelaars op de dijk! De lente bleek een vruchtbare tijd voor de natuurspotter. Het water bleef hoog in april en twee bevers hadden een droog slaapplekje gevonden vlakbij het wandelpad. Een paar dagen waren deze gigantisch knaagdieren daar uitstekend te observeren. Tegelijkertijd werd ik, door wat mij betreft de allermooiste buurtbewoners, aan de overkant getrakteerd op een spectaculaire dansvoorstelling! Baltsende futen. Synchroon duiken ze onder water en komen weer boven met waterplanten in hun snavel waarna een uitgebreide dans volgt. Heb je het nog nooit gezien (en wil je niet wachten tot de lente), kijk dan even dit filmpje voor de complete show.

De lente is ook de tijd van nesten vol ooievaartjes en vlotjes vol koddige zwarte stern kuikens. Eind mei kreeg de Ooijpolder een zwarte ooievaar op bezoek. Deze toch vrij zeldzame bezoeker mocht op veel belangstelling van vogelaars rekenen, de berm stond er vol mee (ja ik stond er ook dus)! En natuurlijk is de lente de tijd van de waalstrandjes, waar we massaal liggen op te warmen, en waar het dit jaar ook opvallend druk was. Op een hete Hemelvaartsdag (de eerste officiële zomerse dag van het jaar, met de horeca gesloten) stond de hele dijk vol auto’s en werd het complete tuinmeubilair uitgeladen.

Zomer

De blauwe luchten hielden aan en de temperatuur liep op. Een warme, zonnige zomer, de Oude Waal kwam droog te liggen, mijn goede voornemen verwaterde en waarneming.nl raakte in vergetelheid. De euforie van mijn eerste rode (zeer zeldzaam) waarneming, de Blauwzwarte houtbij, was gezakt, het kleine snelle kwetterende zomergrut bleek minder leuk, m’n eerste artikel werd gepubliceerd (champagne!), er was genoeg energie om ook eens wat anders te doen dan een rondje Ooij, en misschien was het ook gewoon te warm? Hoe dan ook, de zomer was heerlijk, de Ooijpolder geel, en de bever nog keihard aan het werk.

Herfst

En voorbij was die mooie zomer… Dat was even slikken, zeker gezien de nieuwe lockdownvooruitzichten. Bovendien kwam ik erachter dat minder injecteren écht geen optie is en begon de hele kermis weer van voren af aan. Om de moed erin te houden begon ik in oktober aan een virtuele wandeltocht naar Santiago de Compostella, om al die rondjes Ooij, en bruggenrondjes, een soort van doel te geven, wat extra motivatie tijdens de donkere dagen. Dit was dan weer zó effectief, dat ik mezelf aan het einde van het jaar even moest terugfluiten…kleine stapjes Susan, kleine stapjes… (geduld is nog altijd niet mijn grootste kwaliteit).

De herfst was vooral de tijd van de dramatische luchten. De ene na de andere.

Rondje rond

Voor je het weet, is het alweer 1 januari. Een jaar voorbij. Weer een mooie Nieuwjaarsdag en weer een rondje Oude Waal. Vol goede moed begin ik ook weer aan m’n vogelaarcarrière, ik ben benieuwd wie ik nog herken. Nog een kleine vierhonderd kilometer te gaan tot virtueel Santiago, dat zijn nog de nodige rondjes Ooij. Maar hoe mooi het er ook is, ik hoop dit jaar iets verder te komen dan de Ooijpolder, en kijk alvast voorzichtig naar het Struinpad, een route van tweehonderd kilometer langs de Waal naar de Noordzee. En voor je het weet, is het ook weer lente!