De afgelopen periode draaide volledig om Neanderthalers en de Camino was een beetje uit het zicht. Met nog maar een maand te gaan is enige voorbereiding nu dan toch begonnen. Begin september dus, vanaf Sevilla richting Santiago de Compostela. Een maand of twee. Tot het te koud wordt, te nat, te veel spierpijn, blaren, blessures, geen zin meer, etc. We zien wel…

“A good traveler has no fixed plans and is not intent on arriving.” ― Lao Tzu

De Via de la Plata dus, ik viel voor de naam, de Zilverroute. Dat het er snoeiheet is en gortdroog nemen we dan maar op de koop toe. Inmiddels weet ik dat het helemaal geen zilverroute is. De naam schijnt van het Arabische ‘balata’ te komen, wat ‘geplaveide weg’ betekent. De naam die de Moren gaven na hun inval in Spanje aan door de Romeinen aangelegde verharde wegen. Mérida was één van de grootste steden van het Romeinse rijk, en moest dus goed bereikbaar zijn.

De route van ongeveer duizend kilometer doorkruist vier dunbevolkte Spaanse autonome regios; Andalucia (81 inw/km2), Extremadura (25 inw/km2), Castilla y León (27 inw/km2) en Galicia (92 inw/km2). Het is grotendeels vlak, er is slechts een hoogte van betekenis te overwinnen, net voor Salamanca, de Pica de la Duena van 1140m.

De camino voor gevorderden, lees ik nu overal. Iedereen loopt er met supersonische inklapbare wandelstokken en weet precies wat ‘ie aan het doen is. De twijfels slaan dan ook keihard toe. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en heb nog nooit gelopen met een rugzak. Op stukjes van bus naar hostel na dan, en die barre tocht door de Amazone. Eindeloze kale eenzame genadeloos hete vlaktes, neem minimaal drie liter water mee zeggen de experts. Drie liter, weet je wel hoe zwaar dat is? Ik word daar een beetje opstandig van. Dat bepaal ik lekker zelf, ik doe het wel gewoon met een halve liter en een lolly. Nee hoor, wees gerust, sinds het ‘Drama van Nederasselt‘ ben ik me bewust van het belang van water en 2,5 liter aan opvouwbare waterfles ligt al klaar. Oh, en kokend asfalt, schorpioenen in je schoenen, etc. Waarom ook alweer, dit plan? En mag je eigenlijk wel vloeken op de Camino?

Maar goed, dacht ik voor de Amazone niet ook dat ik daar nooit levend uit zou komen? Dat bleek ook best mee te vallen op een enkele bijna-dood-ervaring na. Bovendien is ook deze route de afgelopen jaren veel drukker geworden en ben ik er echt niet in mijn eentje. Vanaf nu lees ik geen ervaringen meer van anderen en verdiep ik me in de pracht van, met name, Extremadura, want daar ben ik zo vreselijk benieuwd naar! Niet alleen de geboorteplek van veel ontdekkingsreizigers, maar ook nog eens van heel veel ooievaars. Of ik aankom in Santiago? Ik heb geen idee, het is niet het ultieme doel in ieder geval, ik zit waarschijnlijk liever op een dorpspleintje dan dat ik als een dolle over die camino ren.

Om het een beetje officieel te maken ben ik in ieder geval lid geworden van het Nederlands Genootschap van Sint Jacob en is mijn pelgrimspaspoort, waarmee ik toegang heb tot de herbergen, onderweg. En lees, en vraag, ik alles op het Camino forum. De komende maand hier meer over alle voorpret (en inpakstress).

Ultreia! (dat behoor je te roepen als pelgrim, dan hoor je er helemaal bij, het betekent ‘vooruit’ of ‘voorwaarts’, zegt men)