De Via de la Plata is geel en heet, dat is de conclusie van week één. Tot Zafra gekomen, 152 kilometer van Sevilla. Nog maar 855 te gaan!  In Zafra heb ik een dagje vakantie van de camino. Dat hebben mijn voetzolen wel verdiend, en het is heerlijk om een in alle rust te kunnen ontbijten na dagen van gehaast vertrek om niet gefrituurd te worden onderweg. Bovendien is het een prachtig stadje, ook wel bekend als klein-Sevilla. Het is één van de oudste steden van Extremadura, en was een belangrijke handelsplaats in de Moorse tijd.

 

Een week onderweg, ik kan alleen maar zeggen dat ik het fantastisch vind. Soms best zwaar, vooral de afgelopen dagen met temperaturen oplopend tot boven de veertig, en stukken van twintig kilometer met absoluut niks; geen bewoning, geen kraan, geen koffie,  zelfs geen boom. Alleen maar geel zo ver je kunt kijken. Dat betekent dat je je een breuk sjouwt aan water. Dat je door een heteluchtoven loopt is niet normaal voor de tijd van het jaar, op het Spaanse journaal zie je niks anders dan knalrode weerkaarten en waarschuwingen voor de extreme temperaturen. Gelukkig is er vandaag wat koelere lucht binnen komen waaien en blijft de temperatuur de komende dagen steken bij begin dertig. Maar dat absolute niks is ook wat de Via de la Plata zo mooi maakt, in mijn ogen tenminste, de leegte, eenzaamheid, verlatenheid, het open, droge landschap. Met af en toe een gigantische groep geiten, of de beroemde zwarte varkens.

 

Het gaat ook erg goed eigenlijk, de rugzak zit prima en geeft me op een beetje gevoelige sleutelbeenderen na totaal geen problemen. Nul blaren of echte ongemakken, en dat kan helaas niet iedereen zeggen, heb al de nodige kapotte voeten en rugzakwonden gezien.

De etappes 

Voor een ieniemienie update per etappe en de foto van de dag zie www.facebook.com/susanisweg

De dorpjes zijn eerlijk gezegd in mijn herinnering al samengesmolten en nog maar lastig uit elkaar te houden. Er was ook weinig gelegenheid om ze te bezichtigen, gezien de, jawel, hitte.

 

Dag 1 begint rustig, met slechts 10 kilometer tot Santiponce, waar ik alle tijd heb om de oude romeinse stad Italica te bekijken, waar de Romeinse keizer Trajanus, die van het Nijmeegse plein, geboren is. Sevilla uitkomen was nog even lastig en Google Maps bood weer uitkomst toen ik bijna over een andere brug weer terug liep naar Sevilla zonder dat door te hebben.

 

Ook dag 2 relaxed (aangezien ik de eerste etappe over twee dagen heb verdeeld), met zo’n kilometer of 13 tot Guillena, en het begin van de open gele velden. De gele pijlen volgen begint al te wennen (speurtocht voor grote mensen?) en verdwalen is hier onmogelijk, er is immers maar één pad.

Dag 3 van ongeveer 18 kilometers naar Castilblanco is mooi en bovendien vol bomen. Bovendien krijg ik spontaan gezelschap van Spanjaard Javier, met wie ik in Frans-Guyana een kofferbak deelde ;) Hij loopt een dagje mee, om bij aankomst dezelfde weg terug te rennen. Probeer dan nog maar eens te klagen over hitte of afstand…

Dag 4 was de dag van de etappe, naar Almaden de la Plata, waar ik eerlijk gezegd al twee maanden tegenop zag. De etappe ‘from hell’, volgens de gids. Eerst 15 kilometer of de weg, dan nog 14 door een nationaal park met een steile klim als toetje. Aangezien de temperatuur zou oplopen tot 40+ en je dus met godweethoeveel water sjouwt sloot ik me aan bij een groep pelgrims die de eerste 15 kilometers per taxi deed. Ik voelde me een beetje schuldig, maar ben blij dat ik het gedaan heb, het was te veel geweest. De dag na mij is hier een pelgrim overleden aan de hitte, en de dag daarna moest een koppel gered worden door hulpverleners. Deze 15 kilometers ‘foetelen’ was een goede beslissing…

Dag 5 gaat naar Real de la Jara. Welkom in Extremadura! Vroeg op weg, maar al snel kom ik pelgrims tegen die me zeggen dat de weg is afgesloten en we via de weg moeten. Vooruit dan maar, 14 kilometer over asfalt, maar gelukkig amper een auto te zien en des te meer van de beroemde varkens die om onduidelijke reden als de dood zijn voor me. Zien ze me, grijs en stoffig, aan voor een gigantische soortgenoot?

Dag 6 naar Monesterio, 20 kilometer met extreme hitte. De tweede helft gaat bergop en is niet bijzonder mooi, zwaar dus. Muziek helpt me hier doorheen.

Dag 7 van 21 kilometer naar Fuente de Cantos, weer oh zo warm en samen met een Italiaanse pelgrim vertrek ik in het donker in een poging om binnen te zijn voordat we gefrituurd worden. Onderweg komen we omgekeerde pelgrims tegen die dachten in het donker verkeerd gelopen te zijn. Internet is weer de reddende engel en vertelt ons dat we inderdaad naast de route zitten maar er verderop een mogelijkheid is om er weer op te komen. Heet is het. Heet. Zei ik dat al, dat het heet is? Maar ook mooi :)

En dan dag 8 tot aan het mooie Zafra, een lange dag van ongeveer 25 kilometer en de laatste dag van extreme hitte. Een beetje gefrituurd dus, en gekookte voeten, plus benen vol rode vlekken (hitte uitslag?) dus gekozen voor een hotel met airconditioning voor maar liefst twee nachten. Vandaag blijf ik de hele dag onder de palmbomen zitten. Het voelt een beetje raar dat ik, nu ik een dag oversla, de paar pelgrims die ik elke dag weer ergens tegenkwam niet meer zal zien. De meesten hebben een strak tijdsschema en lopen stug door. Aan de andere kant, nieuwe pelgrims zijn alweer onderweg en de eersten zag ik zojuist al vermoeid binnenkomen.

Morgen met frisse voeten verder in de richting van Merida waar waarschijnlijk alweer een mini-vakantie volgt…