In een albergue, ergens in Spanje. Ik ben nog wakker en staar naar het plafond…

Morgen een lange etappe, vroeg op en dus vroeg naar bed. Om half tien liggen de eerste pelgrims in bed, om tien uur volg ik hun voorbeeld en klim het stapelbed in. Al snel zwelt vanuit een stapelbed een eindje verderop het geronk aan. Met oordopjes en het kussen over mijn hoofd probeer ik er het beste van te maken. Tegen twaalf uur komt een groep pelgrims binnen. Lichten gaan aan en vanonder mijn kussen registreer ik dat er een stuk of vijftig plastic zakken ritselend worden uitgepakt en weer ingepakt. Er wordt wat gesteggeld over wie in welk bed. Het mobieltje dat al de hele avond ongeveer elke vijf minuten mijn stapelbed heeft doen vibreren wordt er bijgepakt en alle berichtjes worden, met toetsenbordgeluid aan, beantwoord. Nogmaals worden twintig plastic tassen uit en ingepakt, de inhoud van de rugzak eens goed nagekeken, en dan gaat gelukkig het licht uit. Ah, maar de zaklamp, categorie bouwlamp, aan. Blijkbaar zit nog niet alles op z’n plek in die plastic tassen. En die nieuwe vibrerende berichtjes vragen ook nog om antwoord. De onrustige heren worden nu dan toch moe en gaan liggen. Op hun rug natuurlijk, want dat snurkt zo lekker. Dilemma, het kussen op mijn hoofd heb ik nu nodig als isolatiemateriaal onder mijn hoofd. Ik sandwich mijn hoofd tussen het kussen en probeer er wederom het beste van te maken. Van drie kanten gaat het nu los. Helaas niet in eenzelfde ritme. Om een uur of drie geef ik het op en probeer mijn stapelbed uit te komen. Dat valt nog niet mee, de onderbuur heeft al zijn spullen uitgespreid over de vloer en ik moet zo ongeveer op zijn hoofd gaan staan om het bed uit te komen. Ik vouw me dubbel op de kleine bank in de gemeenschappelijke ruimte. Deze kamer geeft toegang tot de badkamer, en die blijkt populair. Om kwart voor zes staan de eerste frisse en fruitige pelgrims op. Ik, iets minder fris en fruitig, ook. 

Nooit meer albergues, nooit meer! Is dit niet precies de reden waarom ik als backpacker drukke hostels, en zeker slaapzalen, vermijd? Dit was de laatste keer!

Op de lange kaarsrechte Romeinse weg haal ik de nachtbrakers in en loop nog een eindje met ze op. Uit Barcelona komen ze, en ze lopen een stukje van de camino, met hulpauto voor bagage en lunch. Volgende keer een camper? Aardige kerels, toch wel, zo overdag. Ach, wie weet, over een week ofzo, als ik weer bijgeslapen ben, doe ik misschien nog eens een albergue ;)