Urenlang wikken en wegen, ik ben er goed in. Eindelijk is de knoop doorgehakt. De kogel door de kerk. De rust wedergekeerd. Ik laat Venezuela links liggen en vlieg door naar Trinidad. Een lang traject ging hieraan vooraf.

Plan A was om bij Cucuta de grens met Venezuela over te gaan en vanuit daar naar Merida te gaan. Merida is een relatief toeristische stad in Venezuela. Onderweg naar Cucuta stopte ik in San Gil. Hier overdacht ik mijn plan nog eens. Door de vele regen, in combinatie met het bergachtige gebied gedurende de hele reis, en dus grote kans op onbegaanbare wegen, besloot ik plan A te laten voor wat het is.

Plan B was het impulsieve besluit om de nachtbus naar Santa Marta, de droge Caribische kust, te nemen. Om vervolgens vanuit daar met de bus naar Venezuela te gaan. Zestien uur bushobbelen en vier films later bereikte ik tropisch Santa Marta. Met de voetjes in het zwembad bekeek ik de opties om te vliegen naar Trinidad vanuit Venezuela eens goed. Bleek er alleen nog de keuze te zijn tussen ofwel erg prijzig, ofwel een maatschappij die kortgeleden door de EU op de zwarte lijst is gezet wegens diverse noodlandingen, crashes, en andere ongeregeldheden. Nou ben ik waarschijnlijk niet de meest avontuurlijke reiziger, een hardcore backpacker neemt zelfs een op het strand gevonden vissersbootje om ergens goedkoop te kunnen komen, maar ik hou niet zo van crashen. Ik zei het al eerder, ik ben een adrenalinevermijder. Deze vluchten vertrekken bovendien uit Caracas. Dat zou dus ook nog een 18-uur durende busreis naar Caracas betekenen, een stad met een niet al te beste reputatie.

Ik zat al langer tegen Venezuela aan te hikken. Het land kent wat knelpuntjes. Ten eerste het wisselkoersprobleem. Venezuela kent twee wisselkoersen. De officiële, die je betaalt als je geld opneemt bij de bank, of iets koopt op internet. Dan krijg je voor één dollar ongeveer vier Bolivar Fuerte. Wissel je daarentegen op de zwarte markt, wat kan bij de meeste  hotels, touroperators en uiteraard op straat, dan krijg je zo’n negen Bolivar Fuerte voor je dollar. Geld pinnen betekent dus meer dan het dubbele voor alles betalen. Wil je niet failliet gaan dan zorg je dat je voorzien bent van de nodige dollars voordat je Venezuela ingaat. Nou is het zo dat je geen dollars behoort in te voeren. Dus al die dollars moet je in je sokken of ondergoed verstoppen. Liegen gaat me over het algemeen niet zo goed af dus ik krijg hier meteen al een erg onaangenaam gevoel bij.

Ten tweede is de politie in Venezuela niet je beste vriend. Waar ik in Colombia een (naïef?) blind vertrouwen heb in de piepjonge agentjes en mijn leven in hun handen leg zodra ik op een ongewenste berg beland, schijnt de politie in Venezuela er een handje van te hebben je spullen achterover te drukken als je even niet kijkt. En Venezuela is vol met politiecontroles waarbij je spullen gecontroleerd worden. Voor het nodige smeergeld krijg je je spullen mogelijk weer terug. Continu op je hoede zijn, nog iets wat me een onaangenaam gevoel geeft.

Een onaangenaam gevoel vind ik niet prettig. Nu bleek het totale kostenplaatje gelijk te zijn aan plan C; een ticket vanuit Colombia naar Trinidad. Bovendien geeft de DAS (Colombiaanse immigratiedienst) me zonder morren, én zonder bijbetalen, drie dagen extra visum om dit plan uit te kunnen voeren. Plan C is het dus geworden. Dit houdt in dat ik zometeen naar de andere kant van het land vlieg, Cali, om vanuit daar, via Panama (!) te vliegen naar Trinidad. Ja, lekker vloeiende lijn die reis van mij!

Uiteraard wonen er vast en zeker vele fantastische mensen in Venezuela, zou ik niet neerstorten, en zou ik waarschijnlijk de meest fantastische ervaringen op hebben gedaan, maar Venezuela komt nog wel een keer, in combinatie met een grote sterke bodyguard ;).

Voor nu is het dus plan C, en ga ik eerst twee dagen in Cali sightseeen met een heuse Caleño, waarna ik nog net tijd heb om het nabijgelegen Popayan te bezoeken, om dan op 2 mei te vliegen naar Trinidad en meteen door naar Tobago, waar ik twee weken schildpadjes ga uitlaten bij SOS Tobago. Plan C geeft mij een goed gevoel.  Ik zeg Hoera!

P.S.  Toch leuk om nog even te laten weten dat in Venezuela de benzine goedkoper is dan water, en dat Chavez zijn eigen tijdzone heeft gemaakt en je de klok een half uur vooruit moet zetten zodra je Venezuela binnen rijdt.