Ik zag best een beetje op tegen Trinidad. In Tobago werd me niet bepaald een rooskleurig beeld voorgeschoteld; Trinidad is druk, hectisch, gewelddadig, de mensen onvriendelijk en je kunt het maar beter helemaal overslaan. Laten we het maar proberen voor een paar dagen, dacht ik…

Nou, het is duidelijk dat er wat rivaliteit bestaat tussen de twee eilanden en dat de Tobagoniaanse beschrijving van Trinidad niet geheel berust op de realiteit. Wat een prachtig eiland, en wat zijn de mensen ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Ok, de cijfers liegen er niet om, met 1,5 moorden per dag heeft het eiland een klein criminaliteitsprobleempje. Maar dit geweld speelt zich af binnen drugsbendes in bepaalde wijken. Als ‘gewone burger’, in de ‘goede kant’ van de stad, met de normale ‘grote stadse’ voorzorgsmaatregelen, merk je hier eigenlijk niks van.

In tegenstelling tot Tobago, waar bij menigeen dollartekens in de ogen verschijnen bij het zien van een ‘whity’ en je vrijwel overal dubbele prijzen betaalt als buitenlander, is men hier oprecht geïnteresseerd, behulpzaam en lijkt vrijwel niemand zich te interesseren voor mijn dollars. Ach, die hebben ze ook genoeg. Trinidad is rijk. Trinidad verzuipt in de olie, dit maakt het verreweg het rijkste Caribische eiland. Naast olie hebben ze ook nog eens het belangrijkste asfaltmeer ter wereld. Veel van onze snelwegen komen uit Trinidad. Trinidad doet dus geen enkele moeite om toerisme te ontwikkelen. Ook landbouw is sinds de ontdekking van de olievelden eigenlijk geheel verdwenen. Waarom moeilijk doen als je olie en asfalt hebt.

Trinidad is ontzettend divers. De bevolking is een mengelmoes van diverse culturen, met ongeveer de helft van Indiase afkomst, plus een mix van Afrikaanse, Europese, Chinese en Arabische afkomst. Het bijzondere is dat hier geen enkele spanning of discriminatie lijkt te bestaat tussen de diverse culturen en religies. Iedereen is Trini en iedereen kan met elkaar overweg  (op wat meningsverschillen binnen drugsbendes na dan). Een kerk doet tegelijkertijd dienst als moskee en als hindoe tempel. Ook de natuur is divers, Trinidad is door zijn ligging op slechts elf kilometer van het vasteland van Venezuela gezegend met een zeer gevarieerde flora en fauna. Alleen die 192 soorten muggen had ik niet perse hoeven te ontmoeten.

Ik had het geluk meteen op de eerste dag in Pearl’s guesthouse in Port of Spain een Duits meisje te treffen. Met haar crosste ik de gehele week het land door in onze eigen huurauto. We bezochten moerassen, stranden en bergen, zagen koloniale huizen, hindoetempels, lederschildpadden en vreemde vogels. Met een volle tank voor het luttele bedrag van acht euro best handig zo’n auto. Gezien het eigen asfaltmeer zou je ook goede wegen verwachten. Dit is niet het geval, regelmatig verdween er een wiel in een gat. Vreemd genoeg zijn we hierdoor geen onderdelen verloren. Het links rijden vergt wel wat aanpassingsvermogen maar Claudia bleek een uitstekende chauffeur; we hebben slechts één spiegel geraakt. Wat beantwoord werd met ‘geen probleem, doe maar rustig aan!’.

Een week lang hardcore sightseeing levert een gigantische hoeveelheid foto’s op. Ik ben dus nog wel even zoet met het uitzoeken hiervan. Binnenkort zal ik mijn Trinidad en Tobago plaatjespagina aanvullen.

Voor nu wil ik jullie graag achterlaten met nog een andere verrassing van Trinidad: het eten! Ik dacht tot Suriname te moeten wachten voor lekker eten. Niets is minder waar, Trinidad is een culinair paradijs! Roti en andere overheerlijke lekkernijen in overvloed! Elk land zou diverse Trinidadiaanse restaurants moeten hebben. Ik moest dan ook wel het beroemdste kookboek van het eiland aanschaffen om straks thuis te kunnen oefenen…