Er lopen weinig vrouwen over de Via de la Plata. Dat viel al vrij snel op. Het is een mannen-camino, zei onlangs ook nog iemand. Vanwege de lange etappes zonder voorzieningen? Vanwege de verlatenheid? Ik weet het niet. Een hele tijd geleden in een bar in een klein dorpje hoorde ik twee vrouwen Engels praten. ‘Ha, lopen jullie ook?’ Vrij onnozele vraag natuurlijk, hoe kom je anders in zo’n dorp terecht in the middle of nowhere. Ja, ze liepen ook, niet vanaf Sevilla maar sinds een paar dagen nu. Maar, dit was hun laatste dag. Te zwaar, te warm, ze hadden zojuist besloten naar de Camino Norte te verhuizen. Daar gingen m’n vrouwen… ‘We zullen aan je denken’, zeiden ze, ‘die lone woman op de Via de la Plata’.

Op enkele stukken na heb ik alleen gelopen. En dat levert de nodige opmerkingen op. In elk mini-dorpje (en dat zijn er sinds ik het hoekje om ben vrij veel) is er een bezorgde oudere dame (en soms heer) die vraagt of ik helemaal alleen ben?? Of ik niet bang ben? Gevolgd door een opmerking als ‘Ze zullen je aanvallen’, of ‘Er is vorig jaar nog een vrouw vermoord’ (‘Waaattt?  Hier???’, ‘Nee, dat niet’. Ja hallo, er is vorig jaar vast ook een keer een man vermoord.), of ‘Kijk uit voor de wolven op twee benen’, ‘Heel gevaarlijk hoor’, of, iets neutraler, ‘Ik zou van angst ter plekke dood neervallen’. Het begint toch enigszins te irriteren. Als man alleen krijg je deze opmerkingen niet. Of toch in ieder geval niet in deze mate? (correct me if I’m wrong). En wat is het met al die bangmakerij? Objectief gezien is er geen reden voor volgens mij, op deze camino, maar de keiharde cijfers zal ik nog eens uitzoeken. Waarmee ik absoluut niet (seksueel) geweld tegen vrouwen wil bagatelliseren, dat is echt en dat is ernstig en dat is er veel te veel, maar steek die energie a.u.b. in het aanspreken van al die gevaarlijke mannen in de buurt, en het opvoeden van de jongens, in plaats van mij het gevoel geven dat ik er toch eigenlijk wel om vraag zo, door alleen buiten te komen. Ik ben me bewust van het gevaar, heb me van tevoren verdiept in dingen als traangas, fluitjes en alarm-apps, en ben boos dat het blijkbaar als de normale situatie wordt gezien dat ik op mijn hoede moet zijn, maar ik wil wél alleen lopen.

Ik vind het fijn om alleen te lopen. Blijkbaar ben ik een ontzettende narcist, ik voer gesprekken met mezelf, lach om m’n eigen briljante grappen en kan ook m’n gezeur dat ik honger heb, of pijn aan mijn voeten, en zelfs m’n valse gezang, prima verdragen. Bij een ander ligt dat toch een beetje anders.

Ik merk dat bang-zijn voor mij vooral met de omgeving te maken heeft. Op de open eindeloze open vlaktes voel ik me vrij, haast onoverwinnelijk, the queen of the world! Vandaar ook een liefde voor eilanden, de zee, die openheid. In bossen en tussen bergen voel ik me opgesloten, kwetsbaar, ongemakkelijk. En een heuvelachtig verlaten bos in de dichte mist, dat betekent in films natuurlijk nooit veel goeds, die kilometers heb ik zo ongeveer gerend, zo bang…

Een keer begon ik in mijn hoofd alvast een gesprekje richting alarmlijn te oefenen. Toen op een verlaten landweggetje een man-met-schop op brommertje al een tijdje ergens achter me reed. Man-met-schop, dan gaan er horrorfilms draaien in mijn hoofd. (Het moge duidelijk zijn dat ik al jaren geen enge films meer kijk, niet goed voor mij) Toen ik even later een hek niet open kreeg kwam man-met-schop met een grote glimlach te hulp geschoten. Hij was de eigenaar van deze velden, en wenste me een ‘buen camino’. Tsja.

Wat me al eerder opviel, tijdens de Walk of Wisdom toen ik door het stille Reichswald liep, is dat elke man eigenlijk in eerste instantie een potentiële slechterik is. Zie je in de verte een man aankomen dan ben je even op je hoede. Dit moet gek zijn als man zijnde, aangezien de overgrote meerderheid toch echt geen slechte bedoelingen heeft. Wat ik wel opmerkelijk vind is dat mannen zelden lijken te worden aangesproken op hun verantwoordelijkheid, en vrouwen des te meer (‘niet in het donker, let op je kleren, hoe je loopt, hoe je kijkt, wat je doet, waar je bent, etc.’).

Maar goed, de tijden als lone woman zijn voorbij, vanaf hier (Ourense) past mijn vader op mij :) Die loopt de laatste honderd kilometer naar Santiago mee. Nog maar vijf, niet al te lange, dagen. Jee, ben er bijna…

De etappes

De tweede helft gaat een stuk sneller dan de eerste. Veel lange etappes gelopen en weinig rustdagen. Voor korte updates per etappe zie Facebook, of, nog korter; Twitter.

Dag 24. El Cubo de Tierra de Vino, 37 km. Muziek aan, blik op oneindig, en keihard doorlopen. Vandaag was puur om van A naar B te komen, de weg had weinig te bieden, vrijwel geheel langs (maar niet óp dit keer gelukkig) de N-630.

Dag 25. Zamora, 33 km. Omdat ik 33 km niet genoeg vond besloot ik de pijlen kwijt te raken en nog een extra rondje via de weg te lopen :( Best wel nogal een beetje moe, volgens mij had iemand bakstenen in m’n rugzak gestopt…

Dag 26. Montamarta, 19 km. Niet bijzonder inspirerend. Uitgestrekte velden vol droge zonnebloemen met hangende kopjes. Moet er spectaculair uitzien in een ander jaargetijde!

Dag 27. Granja de Moreruela, 23 km. Verwarring alom vandaag, pijlen alle kanten uit en ik ging natuurlijk de verkeerde kant op. Om ruim 1,5 uur later weer terug bij af te zijn. Het was eigenlijk 23km, maar dat werd dus een tikkeltje meer… Vanaf hier is het kiezen, ofwel verder naar Orense via de Camino Sanabres, of naar Astorga om de Camino Frances te nemen. Ik ga voor het eerste.

Dag 28. Tabara, 21 km. De dag begon zowaar groen, met de oversteek over de Esla rivier, maar eindigde geel, met deze kaarsrechte lijdensweg naar een tergend langzaam dichterbij komend dorpje, oef…

Dag 29. Camarzana de Tera, 28 km. Het hoekje om gegaan in de route en vanaf nu geen geel meer maar groen; rivier en bomen. Een welkome afwisseling! Nog een gele selfie van vanochtend, de laatste dan, denk ik.

Dag 30. Mombuey, 32 km. Ben in een soort loopmachine veranderd (of in een pelgrim?), gaat als een speer. Camino is anders nu, makkelijker, met dorpjes onderweg. Bij deze mooie mini-albergue in het mini-dorpje Villar de Farfón (met maar liefst 8 inwoners) zelfs een kopje koffie mét koekje aangeboden gekregen.

Dag 31. Puebla de Sanabria, 33 km. Enorme hoeveelheid herten en hele rits aan piepkleine, zo goed als verlaten, dorpjes, spookachtig. Mooie dag, en nog mooier eindpunt, Puebla de Sanabria met het kasteel op de klif boven de rivier, prachtig!

Dag 32. Padornela, 25 km. Wegens gebrek aan fijne slaapplekken in Lubián blijven hangen in Padornelo. Het hoogste punt van de VdlP schijnt, op 1360m. Loop door hét wolvengebied van West-Europa maar nog geen tegengekomen :)

Dag 33. A Gudiña, 32 km. Vandaag Galicië binnengelopen. Een lange, mooie, maar ook zware tocht. Klimmen, dalen, klimmen, dalen, klimmen, dalen. Weer, of nog steeds eigenlijk, die enorme uitgestrektheid en verlatenheid, op nu dan af en toe een piepklein dorpje na.

Dag 34. Campobecerras, 20 km. Makkelijke korte etappe, geheel door de heuvels. Deels over de weg, maar vrijwel geen verkeer. Erg mooi uitzicht, een van de mooiste dagen van de Via de la Plata (maar daar zijn er inmiddels al vrij veel van).

Dag 35. Laza, 15 km. Ging de mist in vandaag. Letterlijk. Was in de wolken. Weet niet waarom ‘in de wolken zijn’ een positieve betekenis heeft, ik vond het helemaal niks. Een stil bospaadje en dichte mist, zou ik als ik nog nooit een enge film had gezien ook zo bang zijn geweest? Keihard gelopen naar het minuscule dorpje As Eiras (7km) waar ik met open armen ontvangen werd door Asociación Ultreia- As Eiras, met koffie en koek. Wat een contrast. Daarna heel langzaam verder naar Laza.

Dag 36. Vilar do Barrio, 20 km. Na 13 km regen was het fijn drogen bij het haardvuur van de beroemdste bar van de Via de la Plata; el Rincón del Peregrino, waar ik een schelp mocht toevoegen aan de collectie. De rest van de tocht was droog, das fijn, want zowel regenjas als schoenen blijken niet bepaald waterdicht ;)

Dag 37. Ourense, 37 km. Omdat ik toe was aan iets met meer dan 20 inwoners in één ruk 37 km doorgelopen naar de stad. Aardig wat regen maar dat had wel wat.