Me Jane en het pad naar Afrika

Twee maanden ben ik nu terug in Nederland. En sta op het punt weer te vertrekken. Soms komen er kansen op je pad die je wel móet  grijpen…

Terwijl ik nog in Suriname bivakkeerde werd me door de vrijwilligerscoördinator van het Jane Goodall Instituut Nederland gevraagd of ik wellicht interesse had om enkele maanden te vrijwilligen in het opvangcentrum Tchimpounga,  Congo Brazzaville. Door een grote toestroom van chimpanseeweesjes kunnen ze wat hulp gebruiken.

Hoewel het niet in de planning lag om direct na thuiskomst weer te vertrekken wist ik eigenlijk meteen dat er al geen weg terug meer was. Wilde ik immers niet altijd al Jane Goodall worden later als ik groot ben? Jane, de wereldberoemde primatologe, die ruim dertig jaar onderzoek deed naar de chimpansees in Gombe. Jane, die in de jaren zestig ontdekte dat chimpansees werktuigen gebruikten, waardoor de definitie van ‘mens’  moest worden bijgesteld, óf de chimpansee als mens worden geaccepteerd. Jane, die in 1977 het “Jane Goodall Institute for Wildlife Research, Education and Conservation” oprichtte en zich nu, op 78-jarige leeftijd, nog altijd met een tomeloze energie inzet voor het voortbestaan van ons bedreigde familielid.

Het Tchimpounga Chimpanzee Rehabilitation Centre werd in 1994 opgericht, en is het grootste opvangcentrum in Afrika. Hoewel aanvankelijk ontworpen voor zo’n 25 chimpansees,  worden er inmiddels meer dan 150 chimpanseeweesjes opgevangen, slachtoffers van de commerciële bushmeat handel. Elk jaar worden er door stropers duizenden chimpansees gedood. De kleintjes worden gespaard en verkocht als huisdier. Omdat alleen opvang uiteraard niet voldoende is wordt er veel aandacht besteed aan educatie en voorlichting, met als doel de lokale bevolking te scholen, te betrekken bij natuurbeschermingsprojecten en om alternatieve inkomstenbronnen aan te moedigen.

Panamaribo is dus onverwacht uitgegroeid tot een wereldreis, met een korte tussenstop in Nederland. Foto’s sorteren moet wachten tot 2013. In allerijl moesten er nieuwe huurders geregeld worden, papieren, prikken, pillen, regenlaarzen en flesjes vol Deet. Check!! Ook is de versleten laptop ingeruild voor een exemplaar dat zonder hulpmiddelen kan. Over minder dan twee weken ben ik er al, ik kan het maar moeilijk geloven. Tot die tijd hier alvast een filmpje over een dag in het leven van een chimpansee in Tchimpounga.

ps. De trotse ouders van een lederschildpad kunnen wellicht al eens voorzichtig nadenken over gezinsuitbreiding. Wat dacht je van een lief harig broertje of zusje voor mama schildpad? ;) Kijk hier voor meer informatie over het adoptieprogramma!

 

9 gedachten over “Me Jane en het pad naar Afrika

  1. Ha Susan, nou deze vrijwilligerscoördinator is maar wat blij met jouw wens om Jane te worden als je groot bent! Vind het super dat je dit gaat doen en ben helemaal niet jaloers….echt niet….nou ja, een heel klein beetje misschien. toitoitoi! Sas

    Like

  2. He Susan,
    Laatst stonden we samen nog aan de infokar. Je zei al dat je de druk voelde weer eens op reis te gaan. Leuk hoor, dat je dit gaat doen! Een echte “biologenjob”. Lijkt mij als Bioloog ook echt ge-weldig! Nu even niet haalbaar, maar wie weet..
    Veel plezier en ik ga je volgen!
    Groetjes Ilse

    Like

    1. Ik was immers alweer een maand terug ;) Ik wist toen nog niet zeker of het allemaal wel door kon gaan, vandaar dat ik het er nog met niemand over gehad heb. Maar het is gelukt! :))

      Like

  3. Ha Suzan,
    Wat een avontuur! Geweldig dat je dit gaat doen. Zo zie je maar hoe dingen soms onverwacht op je pad komen en wat heerlijk om er dan gelijk in te kunnen springen. Ik denk wel dat zo ongeveer iedereen hier bij JGI vréselijk jaloers op je is. Ik in ieder geval wel en ik ga je blog zeker volgen want ik ben hartstikke benieuwd hoe het zal gaan daar in Tchimpounga.
    Groetjes marian

    Like

  4. Wat gaaf en spannend! Zeker een kans om niet te laten liggen. “foto’s sorteren moet wachten tot 2013”, blijf je echt de rest van dit jaar in Congo?

    Like

Plaats een reactie