Zoals de naam van deze site al enigszins doet vermoeden, Susan is de naam, aangenaam. Ik lijd aan fernweh – het verlangen naar onbekende situaties. Om de zoveel tijd moet ik een paar maanden (ik ben langzaam van nature) weg. Resetten. Weg uit het bekende en veilige coconnetje.

Hoe dat zo?

Het begon allemaal ooit in 2001. Nou ja, eigenlijk begon het in 1976, toen ik mijn vorig leven inruilde voor dit leven. Een hele reis op zich. Maar dat terzijde. In 2001 reed ik in ongeveer vier maanden met een VW-busje naar Jordanië en terug. Als kaartlezer om precies te zijn, rijden doe ik nog altijd niet. In 2003 probeerde ik Thailand, waar ik drie maanden gibbons voerde en met neushoornvogels knuffelde. Dit alles nog in de tijd van tastbare foto’s en fotoboeken. Toen het woord ‘blog’ nog niet in het woordenboek stond. Met het nodige knip-plak-en-scan werk heb ik geprobeerd er hier nog een enigszins coherent geheel van te maken.

Er volgde een reisstilte. Er werd hard gewerkt aan een andere wens, die van bioloog zijn. In 2006 ging deze wens in vervulling. Ondertussen was ik in de ban geraakt van de Caribische muziek en dans. Dit leidde tot een vakantie naar Cuba en daarmee het einde van de reisstilte. Het Caribisch virus sloeg in alle hevigheid toe en er was geen stoppen meer aan. Er werden grote plannen gesmeed. Spaans moest er geleerd worden! En snel ook! (Geduld is immers niet mijn grootste kwaliteit)

Dan kun je een avondcursus gaan volgen aan de Volksuniversiteit, maar waarom niet het nuttige met het aangename verenigen en jezelf onderdompelen in taal, cultuur én dans van hét bachata-land? Juist, dat dacht ik ook. In 2009 vertrok ik voor drie maanden naar de Dominicaanse Republiek.

Dit beviel zo goed, dat in 2010 eenzelfde plan werd gesmeed. Drie maanden Colombia ditmaal. Het Spaans kon immers nog wel beter. En die winter is zo koud. De Galapagos Eilanden waren nu binnen handbereik en werden toch maar even meegepikt. Als bioloog moest ik natuurlijk ook wel. Het werden de twee mooiste weken van mijn leven.

Eén winter in Nederland was genoeg om te weten dat het toch echt koud is. En glad. Wit. Nat. Nee, dat kan beter. Het Spaans kon bovendien ook nog steeds beter. En er is nog zo vreselijk veel te ontdekken in de wereld. In de winter van 2011 vloog ik naar de Panamese zon, in de zomer van 2012 terug vanuit Paramaribo. Panamaribo was geboren. Ik verkende koffie- en cacaoplantages in Panama, woonde twee maanden op het mooiste eiland ter wereld en verdiepte me in de leguaan op Providencia, bezocht voor een tweede keer mijn geliefde Colombia, adopteerde mijn lederschildpad Lyka in Tobago, deed een road trip door Trinidad, had een magische watervalervaring in Guyana, loste het vogeltjesmysterie op in Suriname, en zag een raketlancering in Frans-Guyana. Onder andere.

Geheel onverwacht werd Panamaribo een wereldreis toen een drie-maands bezoek aan het chimpansee opvangcentrum Tchimpounga mogelijk bleek. Geen Spaanstalig Latijns-Amerika maar Franstalig Afrika dit keer…Congo Brazzaville.

Eén winter moest ik weer doorkomen in Nederland. Tijdens deze winter werden nieuwe plannen gesmeed en zo kon er in 2014/2015 overwinterd worden in de Colombiaanse Amazone, waar ik zes maanden lang nachtaapjes zocht. En gigantische spinnen vond. Onder andere. Na afloop nog een maand Colombia om het af te leren, en eind mei was ik weer terug op Nederlandse bodem.

2016 werd het wandeljaar. Er werd werk gemaakt van die camino, de Via de la Plata, en daarvoor werd eerst geoefend op de Walk of Wisdom, rondom Nijmegen. Eind augustus ging de zoveelste sabbatical in en vertrok ik naar Sevilla, Spanje, om vanuit daar in ongeveer twee maanden naar Santiago de Compostela te lopen, via de Via de la Plata dus.

En nu?

Ja, en nu? Nu liep het een beetje anders dan ik graag gewild had en lig ik een tijdje stil…

Meereizen en/of dromen kan op vele manieren. Schrijf je in voor dit blog via de knop hieronder ergens zodat nieuwe berichten in je mailbox belanden, of stalk me via social media. Welkom, en goede reis!