Daar zit je dan, midden in de ‘longen van de aarde’, en je kunt wel huilen. Het Amazonegebied staat voor velen van ons voor ‘echte’ natuur, wildernis, puurheid. En inderdaad, groen groen en nog eens groen, zo veel bomen dat je er het bos niet meer door ziet. Maar ook; afval. Overal. Zo veel dat je door het afval het groen haast niet meer ziet. Of het water…

Leticia heeft een vuilnisprobleem. En een wegwerpcultuur. Vuilnis wordt verzameld in grote open bakken langs de weg maar het is compleet onduidelijk wanneer het wordt opgehaald. Af en toe wel, en dan weer een tijd niet.  De gieren maken er een teringzooi van, binnen een dag vliegt het vuilnis in het rond. Al twee jaar geleden heeft de buurt gevraagd om dichte verzamelbakken, het bestuur heeft nog altijd niet gereageerd.

Er is geen enkele vorm van recycling. Statiegeld bestaat niet, batterijen gaan gewoon de grond in, en de flinterdunne plastic tasjes die met duizenden tegelijk de supermarkt uitkomen zwemmen in het water. Alles wat dan uiteindelijk nog wordt opgehaald belandt op dezelfde grote hoop een aantal kilometer buiten Leticia.

Bovendien heerst het idee ‘het water komt zo’. Afval wordt ter plekke achtergelaten, uit het raam of de boot gegooid, het water ruimt het op. Is het niet een hevige bui die alles weer netjes schoonveegt, dan is het wel de stijgende rivier die straks in mei als het water weer gaat zakken een mooi schoon landschap achterlaat.

Ik las pas een artikel over de schokkende hoeveelheid plastic die kustbewoners het water in kieperen. Dat aantal mogen ze verdubbelen als ze de rivierbewoners meetellen. Veel huizen liggen aan of gedeeltelijk in het water, en vaak is er geen enkele vorm van afvalverwerking. Of nou ja, die is er wel, dat is de rivier.

Opgeven?

Leticia is Colombia’s hoofdstad van het Amazonegebied, en hét gebied voor eco-toerisme. Hier komt men voor de natuur. Maar er is geen eco-toerisme. Er is weinig (nageleefde) regelgeving en veel corruptie. De zogenaamde eco-toeristen brengen alleen maar meer afval naar Leticia.

Ja, ik ook. En ik word er moedeloos van. Als ik hier rondkijk dan zie ik af en toe echt geen toekomst meer voor deze planeet. Maar dat mag niet van Jane (Goodall, wie anders?). “Because, if we have no hope, we give up and stop trying to do our bit to make a difference.” En dat wil ik niet. Bovendien; “Never forget that every individual matters. That you have a role to play in this life. That what you do, each and every day, does make a difference. Think about the consequences of the small choices you make – what you buy, eat, wear, etc.”

Maar wat te doen?  De organisatie waarvoor ik werk, Entropika, houdt zich deels met dit probleem bezig, door middel van recyclingprojecten, zoals het maken van duurzame plastic tassen van dunne wegwerptasjes. Ook komt er binnenkort een opruimactie. Heel mooi, maar ook symptoombestrijding. De aanvoer van plastic gaat onverminderd door. Restaurants, waar half Leticia luncht, serveren drankjes in plastic wegwerpbekertjes, afhaaleten gaat in piepschuim bakjes, en alles, maar dan ook alles, gaat in flinterdunne plastic tasjes.

Toevallig kwam ik terecht op dit blog, over plastic-vrij leven. En ja, ik kan wel gaan zitten huilen in een hoekje, maar ik ben deel van het probleem. Ik koop, gebruik en verbruik plastic, en zorg deels voor het (dodelijke) plastic in de magen van vogels, vissen, schildpadden en zelfs koraal en plankton. Dus, in het kader van “every individual matters“, sla ik de plastic-vrije(re) weg in. Om te beginnen de Plastic Free Tuesdays. Op dinsdag niks kopen dat gemaakt is van plastic of plastic bevat en niks gebruiken van wegwerpplastic. Al is het maar om te beseffen hoe veel plastic we gebruiken. En wat de alternatieven zijn.

SOS

Eerlijk gezegd, plastic-vrij leven lijkt me moeilijk. En hier misschien wel onmogelijk? Ik ben nogal van het gemak en minder van het kokkerellen en ‘lekker alles zelf vers maken’. Gelukkig heb ik mijn overheerlijke Lush shampooblok en hoef ik in de douche niet terug naar azijn en zuiveringszout, een eerder experiment wat niet zo succesvol bleek.

Mijn vraag is eigenlijk, wie doet er mee? Want samen is makkelijker dan alleen. Ik in Colombia, jij in Nederland, of wellicht ergens anders? Bovendien sta ik open voor alle mogelijke suggesties. Ken je iemand die iemand kent die batterijen inzamelt of recyclingprojecten leidt? Heb je bijzonder goede contacten met de Colombiaanse president of de Leticiaanse burgemeester? Wat dan ook, een sprankje hoop…dat we niet verdrinken in deze plastic Amazonesoep.