Onderweg naar zee dook ik nog één keer de jungle in, om het af te leren. Dit keer de Pacifische variant in de buurt van Cali, waar ik op bezoek ging bij Richard, in een ver verleden mijn master in de onderwaterwereld van Taganga.

In Cali mogen geen twee mannen op een motor, dit in verband met het risico op drive-by berovingen en moorden. Nou ben ik geen man, en wordt daarom ongevaarlijk geacht. Ik besluit me dan maar goed te gedragen en achterop Richard’s motor gaan we de Westelijke Andes door richting Córdoba. Een mooi ritje van een uur of drie, maar koud is het wel daarboven (Tip voor de volgende keer; geen slippers op de motor.). Op het hoogste punt warmen we op met warme chocolademelk met kaas. Een Colombiaanse gewoonte waar ik nog altijd een beetje moeite mee heb, brokken witte kaas worden te pas en te onpas in bij voorkeur zoete producten gegooid, zoals chocolademelk, fruitsalades en ijs. Maar vooruit, ik zet mijn beste inburgeringsbeentje voor en lepel stug door.

Tijdens de afdaling warmt het langzaam weer op, begint het landschap te veranderen en dringt de inmiddels vertrouwde geur van tropisch regenwoud tot me door. Eenmaal in Córdoba blijft de motor achter en stappen we over op het plaatselijke vervoer; de brujitas (=heksjes, vraag mij niet waarom). Brujitas zijn houten stellages die aangedreven door het achterwiel van een motor via de rails richting het dorpje San Cipriano gereden worden. Dit is meteen de enige manier om in San Cipriano te komen dus ook de lokale bevolking maakt gebruik van deze brujitas. Op die rails rijdt ook nog een trein, van Cali naar de Pacifische havenstad Buenaventura en terug. Het vertrek van de brujitas moet dus zo gecoördineerd worden dat ze de trein niet tegenkomen. Mocht dat onverhoopt toch gebeuren, dan worden ze als de wiedeweerga van de rails getild zodat de trein kan passeren. Het grote wachten is begonnen, tot de trein voorbij is en de brujitas kunnen vertrekken…

San Cipriano

In vliegende vaart rijden we de jungle in en ruim een kwartier laten komen we aan in San Cipriano. San Cipriano zelf is een dorpje bestaande uit één straat en een paar honderd inwoners. In de weekenden wordt het overspoeld door inwoners van zowel Cali als Buenaventura, die hier komen afkoelen in de glasheldere rivier, maar doordeweeks heb je het gebied voor je alleen. Het is er heerlijk dobberen…

De volgende middag melden we ons weer bij de brujitas. Er wordt druk gediscussieerd, brujitas worden op de rails getild, brujitas worden weer van de rails afgetild, brujitas worden omgekeerd…er valt werkelijk geen chocola van te maken. Na lange tijd komt er dan toch een trein de hoek om en worden wederom in alle ijl en met een boel geschreeuw alle brujitas van de rails getild. Na het passeren van de trein begint het circus opnieuw. Als iedereen eindelijk een plekje heeft kunnen we vertrekken…Ik zet me schrap en hou me goed vast aan het wiebelige bankje! Dat blijkt niet lang nodig, een eindje verderop staat de trein stil, en wij dus ook. Na wat op en neer geschreeuw blijkt dat de trein een eindje achteruit moet. Iedereen van de brujitas dus, de hele boel van de rails af en wachten maar. Niemand schijnt er veel problemen mee te hebben en ook wij hebben inmiddels de hoop dat we voor het donker de (koude!) bergen door zijn wel opgegeven. Tranquilo, uiteindelijk komen we er wel. De trein blijkt onderhoudswerkzaamheden te doen en stopt elke paar minuten. Wij dus ook. Zie onderstaand filmpje voor een korte impressie van de rit. Ach, en al bibberend op de motor, met mijn handen onder Richard’s vest (“being warm is included“), hebben we prachtig uitzicht op de fonkelende lichtjes van Cali in de verte, en de volle maan.